In deze coronacrisis ontstaan allerlei moeilijkheden die nieuw voor ons zijn. Als gestalt-psychotherapeut kan ik de acute materiële problemen natuurlijk niet oplossen maar wel helpen met hoe je daar mee omgaat.
De coronacrisis is voor ons aanpassingsvermogen nog maar relatief kort bezig en we zijn er nog een beetje beduusd over. We zitten in feite nog in de ontkenningsfase of in de fase van het marchanderen van het rouwverwerkingsproces. We doen net of het niet zo echt is en willen ons oude leven snel weer oppakken of zijn druk bezig om er actief tegen te strijden. De realiteit is echter dat ons leven de komende tijd fundamenteel anders zal zijn. Daar kunnen we niet omheen.

Psychologisch heeft deze crisis heel verschillende uitwerkingen. Voor zorgverleners en andere fundamentele beroepsgroepen is het heel zwaar om alles voor elkaar te krijgen. Daar tegenover staan mensen die machteloos zijn, overgeleverd aan het dreigende onzichtbare gevaar en eigenlijk niets anders kunnen doen dan gewoon afwachten. Voor veel thuiswerkers en gezinnen met kinderen is het een hele klus om een nieuwe vorm te vinden om alles thuis te regelen. Voor alleenstaanden is er de eenzaamheid en economisch zijn er ook al rampen aan het ontstaan. Mensen in horeca, contactberoepen, cultuur, sport, en veel andere bedrijfstakken zien hun omzet kelderen. Er is weinig uitzicht voor de toekomst, met alle financiële gevolgen van dien.
We zullen nieuwe manieren van leven moeten vinden. Nieuwe concepten over wat het leven de moeite waard maakt. Nieuwe doelen, en we zullen afscheid moeten nemen van oude plannen, gewoontes en verwachtingen. Ons leven is echt op zijn kop gezet. Hoe gaan we daar mee om?

Op dit moment vallen veel zaken waar we gebruikelijk naar uitkijken grotendeels weg. Het leven wordt voor een groot deel ‘on hold’ gezet. Daar kunnen wij zo niet goed tegen. We hebben pas het gevoel dat we leven als we iets hebben om naar uit te kijken. In tegenstelling tot kinderen leven wij volwassenen nauwelijks in het ‘hier en nu’, in plaats van tevreden te zijn met wat er is, zijn we altijd op weg ergens naar toe. Dit kan zitten in grote dingen zoals een nieuwe baan, huis, relatie, (klein) kind, vakantie, pensioen, erkenning, vrijheid, verlichting enz. maar in ook kleinere dingen zoals, een praatje maken, een etentje, chillen met vrienden, een optreden, een wedstrijd, een feestje, een glas wijn en veel meer dan ik kan bedenken. Als ik me een voorstelling maak van waar ik 'naar toe zou willen' voel ik een soort opwinding en voel me levendig, vooral als datgene waar ik naar uitkijk veelbelovend en haalbaar lijkt.

We willen weer grip op de situatie krijgen en dat resulteert bij sommige mensen in een (hyper) alerte houding waarbij zij overal gevaar zien. Zij worden op hun wenken bediend door de media die zoals altijd zijn gericht op spanning en hen voortdurend (non-)informatie geven over het coronavirus. Door alles in de media te volgen en maatregelen nauwkeurig na te leven, hebben we het gevoel niet meer machteloos overgeleverd te zijn. Met de strijd tegen covid-19 hebben we een nieuw gemeenschappelijk doel, als remedie voor de chaos en misschien ook wel tegen de betekenisloosheid van ons vlakke leven hiervóór.

Het leven is tegenwoordig zo gecompliceerd dat we een min of meer vaste structuur hanteren. Dit zorgt ervoor zorgt dat we in ons dagelijks leven relatief weinig denkkracht van ons 'werkgeheugen' hoeven gebruiken. De meeste dingen doen we automatisch en de dingen die afwijken vragen onze aandacht. Deze bewuste aandacht kunnen we maar beperkt inzetten. Ons 'werkgeheugen' is snel vol en dan lopen we vast en voelen we ons hulpeloos. Dit gebeurt bij grote veranderingen als tijdens deze coronacrisis, maar ook bij andere ingrijpende gebeurtenissen waarbij onze dagelijkse structuur zodanig overhoop wordt gegooid, dat we de zaken niet meer kunnen overzien. Sommige mensen worden dan passief en kunnen dan zelfs de ogenschijnlijk kleinste problemen niet meer oplossen. Anderen worden dwangmatig of agressief. In deze toestand gaan mensen heel onverstandige dingen doen. Dingen die op korte termijn het minste energie en denkkracht vragen, maar hen op iets langere termijn flink in de problemen kunnen brengen.

De crisis maakt mensen ook krachtig. De angst voor het coronavirus activeert een primitieve overlevingsdrang die voor een duidelijke focus zorgt. Dit geeft een grote bereidheid om veel offers te brengen en ongemakken veel eerder voor lief te nemen. Er wordt bijvoorbeeld gezegd dat mensen nu minder snel medische of psychische hulp zoeken omdat men besmetting wil voorkomen. Een even belangrijke reden lijkt mij, dat de algemene houding van samen strijden tegen het coronavirus ons een gevoel van kracht en betekenis geeft. Door de aandacht niet op jezelf te willen vestigen in deze onzekere tijd, geef je mensen die het echt nodig hebben wat meer ruimte. Hoe ver ga je hierin?

Skypen vanwege Covid-19

Tegenover elkaar zitten in dezelfde ruimte is in deze corona-periode geen optie, terwijl problemen zich juist nú kunnen manifesteren. De komende tijd zullen alle sessies via Skype verlopen.

Mijn Skype-account is info_657172. Op de afgesproken tijd nodig ik je op Skype uit om onze sessie te beginnen.

Als je nog niet bekend bent met Skype, lees dan deze aanwijzingen om aan de slag te kunnen. Test je verbinding, beeld en geluid. Probeer een opstelling te vinden waarbij niet alleen je/jullie gezicht maar ook je lichaamshouding in beeld komt, zonder dat dat ten koste gaat van het geluid.

Wandeltherapie

Een sessie wandeltherapie duurt net zo lang als therapie in de therapieruimte en de inhoud van de therapie is grotendeels hetzelfde.
Bij mij in de buurt zijn verschillende parken waar we samen kunnen wandelen en eventueel even op een bankje kunnen zitten. Ik ben dit noodgedwongen gaan doen omdat samen buiten zijn veel minder kans geeft op besmetting met het coronavirus dan als je langere tijd samen in een gesloten ruimte bent.

Wandeltherapie heeft ook belangrijke voordelen. Wandelen werkt ontspannend omdat je ook fysiek bezig bent. Voor sommige mensen praten gemakkelijker tijdens het wandelen, het geeft letterlijk meer bewegingsvrijheid.
Er zijn ook nadelen, zo kunnen we bepaalde werkvormen niet doen, is de concentratie moeilijker, geeft het minder privacy, en we zijn meer afhankelijk van het weer.